En başta konuya şöyle başlamak istiyorum. Bu konuyu doğru yere açıp açmadığımı bilmiyorum. Bu yüzden moderatörler biraz anlayışlı olursa ve bu konu burda kalırsa sevinirim.
Bir kız tanıdım.. Beni bir enkazın altında iken tutup çekmişti adeta. Zamanla sevdim delicesine derler ya hani ondan bile öteydi benim ki.
Ayrı semtlerdeydik ailesi tutucuydu biraz oysa ki hadda biraz yanında bir ekmeğin kırıntısı kadar kalır.
Onunla buluşamıyorduk. Haftalarca ama aylarca bekliyordum onu tekrar görebilmek için.. Sevgiliydik ama ailesi okulu yüzünden 8 ay yüzünü bile görmediğim oldu yüz yüze.
Ben ona kalbimi açtım.. Sevdim, bağlandım, ona zaman ayırdım ve ilgilendim hiç bir zaman kendisinin yalnız olduğunu hissetmesin diye yanında olmasamda attığım mesajlarla yanındaymış gibi hissettirdim. Bir buçuk seneyi doldurduk ve bugün bir gerçeği öğrendim. Belki de hiç öğrenmiyecektim ama bilmiyorum dayanamadı sanırım söylemeden.
Eski sevgilisiyle nişan yüzlükleri, attığını sanıyordum ama hala saklıyormuş ve ona gel al diye mesaj yazmış.
Şimdi kafam çok karışık ne yapacağımı bilmiyorum.
Açıkcası çaresiz gözleri dolu şekilde ne yapcağını bilmiyen bir delikanlıyım.
Sevsem mantık olarak düşününce devamı yok diyor insan..
Hayal kursam her gün kurduğum hayalleri tekrar tekrar inşaat etmek onarmak zorunda kalıyorum.
Yıllar sonra böyle birine bağlanıp sevdim.
Ne yapacağımı bilmiyorum.. Zamana bırak diyeceksiniz ama çoğu kez zamana bırakınca olayların sarpa sardığını görüyorum.
Bekleyim diyorum umudum bile kalmadı. Onun için herşeyi arka plana atmışken onu ön plana atmışken canımı yakıyor bu durum.
Ona anlatayım desem tartışıcaz güven meselesinden, kaybetmekte istemiyorum ama bulamıyorum bir çıkış yolu.
Ne yapıcağımı inanın bilmiyorum tek bildiğim bunu buraya yazıp birazda olsa acımın hafifliceğini düşünüyorum.
Batınca güneş başlıyor kabuslar, gözüme uyku girmiyor resmen.
Belki önemsiz bir mesele gibi görünsede daha önemli meseleler olsada benim dünyam o oldu bunu değiştiremiyorum..
Bir kız tanıdım.. Beni bir enkazın altında iken tutup çekmişti adeta. Zamanla sevdim delicesine derler ya hani ondan bile öteydi benim ki.
Ayrı semtlerdeydik ailesi tutucuydu biraz oysa ki hadda biraz yanında bir ekmeğin kırıntısı kadar kalır.
Onunla buluşamıyorduk. Haftalarca ama aylarca bekliyordum onu tekrar görebilmek için.. Sevgiliydik ama ailesi okulu yüzünden 8 ay yüzünü bile görmediğim oldu yüz yüze.
Ben ona kalbimi açtım.. Sevdim, bağlandım, ona zaman ayırdım ve ilgilendim hiç bir zaman kendisinin yalnız olduğunu hissetmesin diye yanında olmasamda attığım mesajlarla yanındaymış gibi hissettirdim. Bir buçuk seneyi doldurduk ve bugün bir gerçeği öğrendim. Belki de hiç öğrenmiyecektim ama bilmiyorum dayanamadı sanırım söylemeden.
Eski sevgilisiyle nişan yüzlükleri, attığını sanıyordum ama hala saklıyormuş ve ona gel al diye mesaj yazmış.
Şimdi kafam çok karışık ne yapacağımı bilmiyorum.
Açıkcası çaresiz gözleri dolu şekilde ne yapcağını bilmiyen bir delikanlıyım.
Sevsem mantık olarak düşününce devamı yok diyor insan..
Hayal kursam her gün kurduğum hayalleri tekrar tekrar inşaat etmek onarmak zorunda kalıyorum.
Yıllar sonra böyle birine bağlanıp sevdim.
Ne yapacağımı bilmiyorum.. Zamana bırak diyeceksiniz ama çoğu kez zamana bırakınca olayların sarpa sardığını görüyorum.
Bekleyim diyorum umudum bile kalmadı. Onun için herşeyi arka plana atmışken onu ön plana atmışken canımı yakıyor bu durum.
Ona anlatayım desem tartışıcaz güven meselesinden, kaybetmekte istemiyorum ama bulamıyorum bir çıkış yolu.
Ne yapıcağımı inanın bilmiyorum tek bildiğim bunu buraya yazıp birazda olsa acımın hafifliceğini düşünüyorum.
Batınca güneş başlıyor kabuslar, gözüme uyku girmiyor resmen.
Belki önemsiz bir mesele gibi görünsede daha önemli meseleler olsada benim dünyam o oldu bunu değiştiremiyorum..