Geçen yaz yazdığım bir deneme, görünce anılarım canlandı sizle paylaşmak istedim 
Hayat sizce de çok kısa ve anlamsız değil mi ? Bir karar sonucu doğuyoruz emekliyoruz, koltuktan koltuğa yürümeye, etrafımızdakilere derdimizi anlatmaya çalışıyoruz.Sonra çevremizdekileri tanımaya başlıyoruz, annemizi, babamızı, kardeşlerimizi tanıyoruz.Onlarla bağlar kurmaya başlıyoruz.Biraz daha büyünce sorumluluk almaya başlıyoruz, akşam olmadan eve gel, odanı toplu tut, tanımadığın kişilerle konuşma…Sonra okul sorumluluğumuz başlıyor.Öğretmenleri, arkadaşlarımızı tanıyoruz ve hayatımız boyunca onlarla beraber olacağımızı sanıyoruz.İlköğretimi bitirip liseye başlıyoruz ve sürekli beraber olacağımızı sandığımız arkadaşlarımız ve öğretmenlerimiz artık yanımızda yok.Yanımızda olanlar sadece bir kaç eski arkadaş.Eski arkadaşları kaybetmenin şaşkınlığıyla beraber aynı zamanda okul dersleri de sizi zorluyor.Çünkü onlar için sizin arkadaşlarınızın yanında olup olmaması önemli değil.Onlar için sadece siz önemlisiniz.Sorumluluklarımız daha da arttı.Yüksek not al, sigara içme, sakın içkiye başlama, öğretmenlerinle iyi geçin… Gördüğünüz gibi sorumluluklar yaşımızla beraber arttı.Sonra karşımıza sınav diye bir şey çıkıyor.Ona çalışıp iyi yerler kazanmamız isteniyor bizden.Aşağı yukarı biraz çalışıp ortalama bir yeri tutturuyoruz.Sonra lisede beraber olduğumuz çok sevip saydığımız bir çok arkadaşımızdan artık geriye kimse kalmadı.Ortam değiştikçe hiçbir şey sabit kalmıyor sizden başka.Üniversiteyi bitirip işe başlıyorsunuz ama bu seferde üniversite arkadaşlarınız kayıp.Siz bu kadar şeyi yaparken anne ve babanız da yaşlanmakta…İş arkadaşları ediniyorsunuz.Onlarla gecenizi gündüzünüze katıp çalışıyorsunuz, çabalıyorsunuz.Sonra para sıkıntısı yüzünden işten çıkarılıyorsunuz ve ya çıkıyorsunuz.Yaşadığınız ülkede para kazanamayacağınızı düşünüp yurt dışına çıkmaya karar veriyorsunuz. Yurt dışına çıkmadan önce evlenip çocuk sahibi oluyorsunuz.Yurt dışına çıktığınızda hem eşiniz hem çocuklarınız hem de siz arkadaşlarınızdan tekrar ayrılmak zorunda kalıyorsunuz.Bu sürede sizin için önemli olmayan ama hayatınız için çok önemli olan bir gelişme daha gerçekleşiyor. Sigaraya başlıyorsunuz. Bu kadar sinir ve stresten korunmanın tek yolunun sigara olduğunu düşünüyorsunuz. Artık sizin için arkadaşlarınızdan kalan tek yadigar ve yoldaş o.Yurtdışında çalışıyorsunuz bu arada memleketinizden acı bir haber geliyor.Anne ve babanız vefat etmiş. Çok üzülüp heba oluyorsunuz bu suretle sigara içmeyi arttırıyorsunuz.Yaşınız 50′yi aştığında artık emekli olma vakti geliyor ve memlekete geri dönmeyi amaçlıyorsunuz. Bu arada grip yüzünden gittiğiniz hastanede kanser olduğunuz ortaya çıkıyor. Tedavi için yurt dışında kalmanız gerektiğini öğreniyorsunuz ve eşinizle çocuklarınızı memleketinize gönderiyorsunuz. Bu arada sigara yüzünden ağırlaşan hastalığınız artık çekilmez bir duruma geliyor ve kaldığınız hastanede yapayalnız yitip gidiyorsunuz…
Hayat sizce de çok kısa ve anlamsız değil mi ? Bir karar sonucu doğuyoruz emekliyoruz, koltuktan koltuğa yürümeye, etrafımızdakilere derdimizi anlatmaya çalışıyoruz.Sonra çevremizdekileri tanımaya başlıyoruz, annemizi, babamızı, kardeşlerimizi tanıyoruz.Onlarla bağlar kurmaya başlıyoruz.Biraz daha büyünce sorumluluk almaya başlıyoruz, akşam olmadan eve gel, odanı toplu tut, tanımadığın kişilerle konuşma…Sonra okul sorumluluğumuz başlıyor.Öğretmenleri, arkadaşlarımızı tanıyoruz ve hayatımız boyunca onlarla beraber olacağımızı sanıyoruz.İlköğretimi bitirip liseye başlıyoruz ve sürekli beraber olacağımızı sandığımız arkadaşlarımız ve öğretmenlerimiz artık yanımızda yok.Yanımızda olanlar sadece bir kaç eski arkadaş.Eski arkadaşları kaybetmenin şaşkınlığıyla beraber aynı zamanda okul dersleri de sizi zorluyor.Çünkü onlar için sizin arkadaşlarınızın yanında olup olmaması önemli değil.Onlar için sadece siz önemlisiniz.Sorumluluklarımız daha da arttı.Yüksek not al, sigara içme, sakın içkiye başlama, öğretmenlerinle iyi geçin… Gördüğünüz gibi sorumluluklar yaşımızla beraber arttı.Sonra karşımıza sınav diye bir şey çıkıyor.Ona çalışıp iyi yerler kazanmamız isteniyor bizden.Aşağı yukarı biraz çalışıp ortalama bir yeri tutturuyoruz.Sonra lisede beraber olduğumuz çok sevip saydığımız bir çok arkadaşımızdan artık geriye kimse kalmadı.Ortam değiştikçe hiçbir şey sabit kalmıyor sizden başka.Üniversiteyi bitirip işe başlıyorsunuz ama bu seferde üniversite arkadaşlarınız kayıp.Siz bu kadar şeyi yaparken anne ve babanız da yaşlanmakta…İş arkadaşları ediniyorsunuz.Onlarla gecenizi gündüzünüze katıp çalışıyorsunuz, çabalıyorsunuz.Sonra para sıkıntısı yüzünden işten çıkarılıyorsunuz ve ya çıkıyorsunuz.Yaşadığınız ülkede para kazanamayacağınızı düşünüp yurt dışına çıkmaya karar veriyorsunuz. Yurt dışına çıkmadan önce evlenip çocuk sahibi oluyorsunuz.Yurt dışına çıktığınızda hem eşiniz hem çocuklarınız hem de siz arkadaşlarınızdan tekrar ayrılmak zorunda kalıyorsunuz.Bu sürede sizin için önemli olmayan ama hayatınız için çok önemli olan bir gelişme daha gerçekleşiyor. Sigaraya başlıyorsunuz. Bu kadar sinir ve stresten korunmanın tek yolunun sigara olduğunu düşünüyorsunuz. Artık sizin için arkadaşlarınızdan kalan tek yadigar ve yoldaş o.Yurtdışında çalışıyorsunuz bu arada memleketinizden acı bir haber geliyor.Anne ve babanız vefat etmiş. Çok üzülüp heba oluyorsunuz bu suretle sigara içmeyi arttırıyorsunuz.Yaşınız 50′yi aştığında artık emekli olma vakti geliyor ve memlekete geri dönmeyi amaçlıyorsunuz. Bu arada grip yüzünden gittiğiniz hastanede kanser olduğunuz ortaya çıkıyor. Tedavi için yurt dışında kalmanız gerektiğini öğreniyorsunuz ve eşinizle çocuklarınızı memleketinize gönderiyorsunuz. Bu arada sigara yüzünden ağırlaşan hastalığınız artık çekilmez bir duruma geliyor ve kaldığınız hastanede yapayalnız yitip gidiyorsunuz…
Son düzenleme:
