hayatta hersey gibi dostlukta yalanmıs :(

belki cogunuz banane dicek belkide takan olmıcak ama yinede yazmak geldi içimden çünkü yazınca bi nebzede olsa icimdeki karanlık labirentten cıktıgımı hissediyorum yasım 24 ciddiye alanlarin diyeceği gencsin daha bu ne hayattan bıkkınlık olcak biliyorum ama erken yasta okulu bıraktım kardeşim dediğim yediğimiz ictigimiz ayrı gitmeyen andamlar icin, bi süre birlikte takıldık ayrı eve cıktık ailemi karşıma aldım suanda dahi konuşmuyorum yüzlerine bakcak yüzüm yok diyebilirim kız icin deymicek insanlar icin o kadar saygısızlık yaptım ki hepsine, değil yüzüne bakıcak adını ancak yüzüm yok keyfimiz yerindeydi taa ki askerlik cıkana kadar son vedalasmalar edildi ailemın elini bile öpemeden sarılamadan asker ocagina gittim 2 sene boyunca kardesim dedigim uğuruna ailemi karsima aldigim adamların hicbiri ne aradı ne sordu, iznimde atladım gittim yanlarına gördügüm manzara en bilindik film karesini yasatti bana nisanlim nişanı atmıs arkadaslarım yüzüme bile bakmıyor. Kime sorsam yüz ceviriyo derken en son birinin azından laf aldım meger nısanlım nısanı en deger verdıgım insan icin atmıs ne yapıcagımı bilemedim tartısmaya basladik o kadar şiddetlendi ki arkamda olanlarin hicbiri yanımda değildi bana cepe almislardı suclu oldukları halde üste cıkmaya calısıyolardı. bi delilik yapmamak icin uzaklastım hemen ordan sağlıklı düsünemiyodum babamın kiralik dairelerinden birine gectim habersizce sabaha kadar düsündüm içim içimi yesede elimden bişey gelmiyodu rüyada gibiydim sankı boşluktaydım 17 senelik arkadasım nasıl yapabilmisti bunu hala aklım almyodu sabaha karsı gidip hakkımı helal ettigimmi bidaha beni aramamasini söyledim. böyle olmasını istemezdim kardesim başın sıkısırsa ben burdayım cekinme dedi ama oracıkta boğazını sıkasım geldi ama yapamadım..

askerligin bitmesine az bi zamanım kaldı psikolojim cidden yerinde değildi ne yaptıgımı bilmiyodum. hem nisanlimdan hemde kardeismden kazık yemistim ailemlede aramı actıgım icin sıgıncak hic bi yerim kalmamıstı kendımı ısıme verdım askerden gelınce cafe ısletıyodum hıc bi isi beceremedıgım gıbı bu iside elime yüzüme bulastırdım aşırı zarara giriyodum elimde 3 kurus param kalmıstı mecbur cafeyi kapamak zorunda kaldım. 2 sene icinde hem sevdigim kızdan,ailemden,kardesim dedigim insandan ve isimden olmustum ne yapıcagımı bilemiyodum kendimi eve kapadım senelerce bana arka cikan hic kimse yanımda değildi o an anladımki insanin ne ailesi var nede dostları var bu dünyada herkez kendi cıkarına oynuyo yası genc olan arkadaslar icin yazdım bu hikayemi kimse kimsenin ne dostu ne kardesidir aynı kandan aynı candan olan insanlar bile birbirlerine kazık atabiliyosa dost insana neler yapar aklınızı basınıza değistirmenizi tavsiye ederim sadece al.lahınız var sıgınıcagınız kimseye minnet etmeyin kimseyi büyüklemeyin cünkü kendinizi taniyabildiyseniz en büyük sizsiniz bana soracak olursanız zor günlerdi tamam ama insan hayatı yasayarak ögrenir lafinada %100 katılıyorum artık lafla olcak is değilmis bunu anladım su hikaye herhangibirinin basına gelse belkı benden daha sert tepki gösterirdi belki katil olurdu yerine göre ama anlatmayla cok basitlesiyo neyse kafanizi bulandırmadan hayırlı geceler diliyorum

Eğer bu yaşadıkların gerçekse gerçekten üzüldüm söyleyebilecek pek birşey yok. Genel olarak söylediğin herşeye katılıyorum. Hayat yaşayarak öğrenilir ve kimseden kimseye hayır gelmez. Aileyi bir istisna olarak kenara ayırırsak cidden insanın kendisinden başka hiç kimsesi yoktur. O nedenle herşeye rağmen dimdik ayakta durup mücadele etmeye devam etmek gerekir, çünkü yere yıkılırsan ele ayağa düşersen gelen geçen herkes bir tekme daha atar sana.

Aynısı olmasada ben de genç yaşımda çok şeyler yaşadım ve hayattan soğudum iyice, ancak yinede kimseye muhtaç olmamak için direndim ayakta kaldım ve halen mücadele etmeye devam ediyorum. Buradaki çoğu kişi beni oturduğu yerden milyarlar kazanan hayatı dört dörtlük olan biri olarak biliyor ama gerçekler bunlardan çok daha farklı aslında. Tabiki herkesin kendine göre bir derdi ve kendisine göre taşıyabileceği sorunları vardır ancak şuna inanıyorum ki benimle yaşıt çoğu kişinin asla göremeyeceği şeyler gördüm ve yaşadım. Bu hayatta ne ailemden, ne eşimden, ne de dostlarımdan hiç bir fayda göremedim. Herkes benim iyi niyetimi suistimal etti ve akıllarınca beni kullanıp bir kenara attırlar ama ben baştan beri herşeyi biliyor ve katlanıyordum aptal olduğum için değil sadece sevgimden ve saygımdan dolayı...

aynen öyle ya dostum kandırıldıgını kullanıldıgını bile bile bazen insan o kadar şeye göz yumuyo ki sırf karsıdaki insana değer verdigin icin adam yerine koydugun icin genelde bu durumda kesin iyi niyeti suistimal ediyolar yazik...

Bastan sona okudum ve yasadiklariniz gercekten kolay seyler degil. Ozellikle nisanli ve aile olayi. Ve kimseden kimseye hayir yok sozune bende cok katiliyorum. Kendimden ornek vermek gerekirse canimdan cok sevdigim dayim, bircok seyin ilkini bana yaptiran dayim, gecenin bir koru arabayla beni alip sabahlara kadar mutlu etmeye calisan, kanka, kardes gibi takildigim dayim bana kazik atti. Beraber ise girdik. Sirket onundu fakat yaptigi isi artik yapmiyordu. O isi tekrar acmak istiyordu ama nakit parasi yoktu. Ortaklik teklif etti. Kabul ettik tabiki. Sonuc ne oldu soyliyim. Parayi aldi, isi 1 hafta 10 gun acik tuttu ve kapatti. Dolandirdi bizi yani. Ustune de bana suc atti. Aileme karsi mahcup duruma dusurdu fakat ailem gercegi biliyordu tabi... Suan konusmuyoruz. Ummadik tas bas yarar dogrusu... Ama sana onerecegim tek sey ailenin yanina gidip ellerini opmen ve ozur dilemendir. En hayirlisi budur. Ana baba hakki hicbirseye benzemez. Onlarin ahini alan evladin 2 yakasi bir araya gelmez...

A116 cihazımdan Tapatalk 4 ile gönderildi

dogru diyosunda kardesim cok ağır konustum terslendim ne biliyim daha neler neler üstelikte 3 sene oldu konusmuyoruz simdi gidip özür dilesem 3 sene önce aklın nerde demesinden gerililyorum cocuk değilsin eskisi gibi söyledigi 1 laf bile insanin cok zoruna gidiyo

Eğer ailen düzgün insanlarsa (yanlış anlama, bazı anne babalar var sadece adı anne baba ama annelikle ve babalıkla alakaları yok) seni mutlaka affederler. Hiç bir gerçek anne ve de baba evladından asla vazgeçmez. Seni umursmıyor gibi davransalarda emin ol ki yürekleri yanıyordur.

Eğer annem hayatta olsaydı ona ölünceye kadar kölelik yapardım ve bundan hiçte gücenmezdim tek yanımda olsaydı yeterki. Çünkü annem gerçekten dört dörtlük bir insandı. Babam da iyi bir insan özünde ama çok hatalar ve yanlışlar yapan bir insan o nedenle varlığı veya yokluğu ile pek ilgilenmiyorum.

evanescencee' Alıntı:

dogru diyosunda kardesim cok ağır konustum terslendim ne biliyim daha neler neler üstelikte 3 sene oldu konusmuyoruz simdi gidip özür dilesem 3 sene önce aklın nerde demesinden gerililyorum cocuk değilsin eskisi gibi söyledigi 1 laf bile insanin cok zoruna gidiyo

Genişletmek için tıkla ...

Sadece siz oyle dusunuyorsunuz. Evlat anne babanin bir parcasidir. En kotusu bile olsa hicbirzaman atamazlar. Belki disariya oyle gosterirler fakat icleri hicbirzaman disa yansittiklari gibi degildir. Anne baba tabikide laf soyler. Evlatlarinin iyiligi icin. Benim babamda aksama kadar 50 tane laf soyler bana. Ama neden? Tabiki iyiligim icin. Bunu cok iyi biliyorum

A116 cihazımdan Tapatalk 4 ile gönderildi